Και ξαφνικά τόση ησυχία για την Δ.Ο.Υ. Καλύμνου …

Και ενώ είχαν προηγηθεί τόσες δηλώσεις, παραστάσεις, τηλεοπτικές κόντρες και γενικότερα ένας «δυνατός ντόρος» για το θέμα που προέκυψε με το κλείσιμο της ΔΟΥ Καλύμνου, ως διά μαγείας μετά μερικές μέρες, οι πάντες σιώπησαν.

Καμιά αναφορά πια δεν γίνεται στα κανάλια (τοπικά και μη), κανένα δελτίο τύπου, καμιά «βαρυσήμαντη δήλωση», τίποτε που να θυμίζει πως το θέμα αυτό είναι μείζονος σημασίας για το νησί.

Όμως, όπως λένε, τελικά η σιωπή πολλά και στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό που υποδηλώνει είναι ότι χάθηκε» το παιχνίδι και άλλη μια τόσο σημαντική υπηρεσία … «έκανε φτερά».

Μετά την ΔΕΗ, ήταν η σειρά της εφορείας του νησιού να κλείσει και να μείνουμε με τις υποσχέσεις – δεσμεύσεις των πολιτικών αρχηγών, την ικανοποίηση των βουλευτών, αλλά και τις τυμπανοκρουσίες τόσο του Δημάρχου όσο και τις δικές μας.

Μάλλον δεν καταλάβαμε πως παίζεται το πολιτικό παιχνίδι σήμερα και βιαστήκαμε να πανηγυρίσουμε και να πούμε, πως μέσα στην δυστυχία μας, έγινε και κάτι καλό από αυτούς που σήμερα μας κυβερνάνε και μας έχουν καταδικάσει στην μιζέρια, την ανεργία, την μετανάστευση, στην ακτοπλοϊκή απομόνωση και σ’ όλα τα τόσα «καλά», που βιώνει σήμερα η Κάλυμνος, το ακριτικό αυτό νησί, με τους κατοίκους του που «φυλάνε Θερμοπύλες», κατά την προσφιλή φράση όλων των πολιτικών που μας επισκέπτονται.

Φαίνεται πως δεν καταλάβαμε ότι τα πάντα είναι προαποφασισμένα και μάλιστα έχουν ψηφιστεί και κατοχυρωθεί στα Μνημόνια, τα οποία τα υπερψήφισαν και οι κυβερνητικοί βουλευτές της περιοχής μας. Καλά είμαστε τόσο αφελείς και ανόητοι, που πιστέψαμε πως αυτοί που συναίνεσαν στις μνημονιακές πολιτικές, θα ασχοληθούν με την διατήρηση της ΔΟΥ Καλύμνου, όταν στα άρθρα των περιβόητων μνημονίων (1,2 και 3 … άντε να τα εκατοστίσουμε), προβλέπεται η συγχώνευση των εφορειών, άρα το κλείσιμο τους;

Είμαστε τελικά κάτι περισσότερο από αφελείς, αφού ελπίζαμε πως με κορωνίδα των διεκδικήσεών μας την νησιωτικότητα, το περιβόητο άρθρο του Συντάγματος, θα καταφέρναμε να πείσουμε τους «καρεκλοκένταυρους» των Αθηνών, πως για να συνεχίσουμε να «φυλάσσουμε Θερμοπύλες» θα πρέπει να έχουμε και τα στοιχειώδη για να μείνουμε πάνω σ΄ αυτόν τον βράχο που μας έταξε η μοίρα. Μάλλον δεν τους ενδιαφέρει αν «οι Μήδοι θα διαβούν στο τέλος» και οι «Θερμοπύλες» θα χαθούν.

Αυτό όμως που δεν καταλάβαμε και είναι δική μας ευθύνη, είναι το γεγονός πως όσο θα μένουμε απαθείς να κοιτάζουμε το πέλαγος που δεν έχει για μας πλοία, όσο θα ελπίζουμε σε θαύματα και σε «θαυματοποιούς» να μας λύσουν τα προβλήματά μας, όπως αυτό με την εφορεία, τόσο θα βλέπουμε την ζωή μας να γίνεται όλο και πιο μίζερη και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας σ’ αυτό το νησί αβέβαιο.

Φωνάξαμε, εκδηλώσαμε τον θυμό μας και την αγανάκτησή μας, χτυπήσαμε πόρτες από δω και από εκεί, αλλά … εις μάτην! Θα ήταν άραγε γραφικό, αν γράφαμε εδώ λίγους στίχους από τον «Ύμνο στην Ελευθερία» του Eθνικού μας ποιητή, που έλεγε απευθυνόμενος στην Ελευθερία και στην Ελλάδα, «μοναχή τον δρόμο επήρες, εξανάρθες μοναχή, δεν είναι εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία ταις κρουταλεί».

Και αφού μας έπιασε ο ποιητικός οίστρος, θα κλείσουμε με μια στροφή από ένα άλλο ποίημα, που είναι πολύ γνωστό, αφού το μελοποίησε ο Μ. Θεοδωράκης και έχει τον τίτλο «Οι Μοιραίοι».

«Κι έτσι στην σκοτεινή ταβέρνα

μένουμε πάντα μας σκυφτοί

σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα

όπου μας έβρει, μας πατεί

Δειλοί, μοιραίοι κι’ άβουλοι αντάμα

Προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα»

www.palmosaigaiou.gr